Colruyt perikelen

De colruyt is een winkel waar ik nu en dan eens ‘iets voorheb’, zo blijkt.

De voorlaatste keer wandelde ik langs de schepsnoepjes. Voor mij liep een man. De man graaide in de bak van de blauwe muntspekjes. Die langwerpige. De snoepjes belandden in zijn jaszak. Hij wandelde even verder, deed alsof zijn neus bloedde (logisch, hij zal er geen dansje staan doen) en wat verder haalde hij er eentje uit zijn zak en smikkelde hem binnen.

Jammer dat ik hem niet meer tegenkwam of ik ging wel eens een opmerking gegeven hebben in de zin van: ‘lekker he, die blauwe snoepjes’. Zou hij schaamrode kaken krijgen? Of zou het hem niets doen? Vroeg ik me dan af, slenterend naar de volgende gang. Weinig volk die dag. Zalig.

Vandaag daarentegen, veel te veel volk. Vakantievolk. Ik ben gewend om boodschappen te doen buiten de spitsuren. Met zo weinig mogelijk kinderen mee op de meest kalme tijden. Dat probeer ik toch. Maar in de vakantie en een week gesloten opvang is er geen andere optie. ’t Is niet dat mijn kinderen er een boeltje van maken, nee hoor, zeker niet. Gewoon, liever alleen. Preventief werken noem ik het. Waarschijnlijk wat beroepsmisvorming.

Ik winkel met kind en kar. Dan gebeurt het. Kar stoot andere kar. Hand van kind zit tussen kar. Kind krijst. Vinger bloedt. Moeder manoeuvreert uit de frigo’s en troost gelijk een moeder troosten kan. Ik vloek binnensmonds want die karren manoeuvreren niet gelijk ik wil dat ze het doen.

Na alle pijntjes weg te sssstttsssttssttt-en wil hij niet meer in de kar. Gelukkig ben ik bijna rond, nog even look halen. Ik zet hem hiervoor op de grond. Kind ziet ladder. Kind kruipt op ladder. Moeder haalt hem eraf. Kind krijst en spartelt. En dan komt de medewerkster.

‘Ah madam, mag ik eventjes reclame maken voor de babybox. Die kan je aanvragen tot je kindje vier weken is. Jou zoontje is al te oud, maar wie weet komt er nog een volgende, of ken je iemand in de toekomst?’

Ondertussen strekt en krijst Emiel zich in mijn armen. Beleefd luister ik naar haar verhaal maar ondertussen wandel ik stapvoets achteruit naar mijn kar. Ik zeg nog dat ik er waarschijnlijk geen drie zal hebben maar wens ze veel succes met haar box.

Eenmaal thuis geef ik hem eten, stop hem in bed en eet ik alleen mijn stuutjes op. In een lookloos huis. Want die ben ik in alle heisa vergeten.

The diary of a mom’s life.. Spannender wordt het niet mensen 🙂